Kıskançlık – Sait Faik Abasıyanık

Köyün civarını, çiçek açmış şeftalilerin dibinde derileri pul pul çobanlarla dinlenerek, ekseriya, bahar güneşine sarılıp yürüyerek dolaştım.
Dağlara türkü söyleyen ufacık çobana:
-Karnım aç, yavru? dedim.
Dağarcığından kumlu köy ekmeği ve suyu seli kaçmış Mihaliç peyniri çıkarıp verdi. Pınar buldum, su içtim.
Köye akşama doğru ancak varabildim. Meydandan geçerken ağalar el ettiler.
-Muallim Efendi, dediler. Bir çayımızı içmen mi?
-İçeriz be ağa? dedik.
Arkalıksız ufak iskemleye çöktük. Ağalar:
-Eee? Yoruldun zaar. Koca cumayı dağda bayırda ne diye geçirirsin anlamayız. Sizin sırrınıza akıl ermez ki. Biz eski zaman insanı ne anlarız yenilerin keyfinden, eğlencesinden..
-Ağalar be, siz her gün dağda bayırdasınız. Ben, çocuklarla şu kümes gibi yerde pinekliyorum. Bir cumayı sizin gibi geçirsem çok mu??
Sustular. Biraz sonra:
-Eh, size doyum olmaz? dedim.
Ağalardan hangisinin çay paramı vereceğini bilemediğim, aralarında bu şerefi paylaşamayacaklarını tahmin ettiğim için iki kuruşu fincanın kenarına bıraktım.
-Olmaz? Olmaz?? diye bağrıştılar.
-Biz çağırdıktı.?
-Ziyanı yok? dedim. ? Ben de sizi çağırırsam, siz de kendi paranızı verirsiniz.?
-Hay köftehor hay! ? dediler. ?Akıllı bu Muallim Efendi?

Eve varınca karım Fadime kapıyı açar. Tatlı tatlı güler. Bu kızı sevmiyorum ama hoşuma gidiyor. Elin fakir çocuğuna fakir Fadime’yi ağalar zorla nikah ediverdiler.
?Kızın sende gözü var. Eh diyiver işte!
Bir gün diyiverdim. Akşama Fadime geliverdi. Bir kuzu, iki bakır mangal, dört tencere, bir sini, iki şilte, beş altı yastık ve yorgan yüzü de beraber getirdi. Konu komşu:
-Muallimin evi tamtakırdı,? dediler. ?Bereket Fadime’ye, şanlı şerefli oldu.?
Fadime’ye gel, dedim, geldi. Git, dedim, gitti. Ne yalan söyleyeyim beni hiç rahatsız etmedi. Bazı korkunç geceler, insanlığımın bütün iştihasıyla ona sarıldım da.. Öptüm de..
Fakat sonraları düşünüp taşındım. Fadime’yi kendime eş bulamadım. Kendi kendime sana arkadaş lazım, kadının ne lüzumu vardı ki. Başkalarının çocuklarını sevmesini bildikten sonra kendi çocuğun olsun diye heveslenmenin budalalığından geliyor. Mesela şimdi koskoca koç olan Fadime’nin gelinlik kuzusunu her akşam dağdan getiren esmer, güzel delikanlı çoban Fadime için ne biçilmiş kaftandı. Ne güzel eş olurlardı. Onları bir şair görse ne şiirler yazmazdı. Biraz evvel kahve önünde otururken geçtiğini gördüğüm çoban Hüsrev’in çağrışımıyla böylece düşünüp yol alıyordum.
Evin arkasında üç dört dönümlük bir bahçemiz vardı. Çitten, her akşam yaptığım gibi, mektepten kalmış spor aşkıyla atladım. Çimenlerin üstüne akşam gölgeleri dolmuştu. Otlar kopkoyu, İstanbul kızlarının yeşil gözleri gibi derin bir renk almışlardı. Gölgelere çarpmamak için mi ihtiyatla yürüyordum nedir, birden durakladım. Hemen hemen kulağımın dibinden Hüsrev’in sesi geliyordu. Fındıkların dibindeydiler. Yapraklar, kafalarını örtüyordu. Fadime acayip, şimdiye kadar hiç farkına varmadığım bir lirizmle:
Koca Hüsrev, delikanlı oldun gittin be. Eh Karagöz iyi dövüşüyor mu, bakalım?? diyordu.
Sorma Fadime. Geçen gün Celil Ağanın kara koçunu bir altüst etti, görseydin. Celil’in koçu bir kaçıyordu ki.?
Kaçırır Karagözüm kaçırtır!?
Yapraklar kafalarını örtüyordu. Koç ortada, parlak, yağlı boynuzlarıyla gölgelerin içinde heybetli bir satir olmuştu.
Yaprakları ayırarak yaklaştım. Hüsrev, Fadime’nin elini tutmuştu. Beni görünce çekmedi. Filozoflaşarak içimden:
17 yaşında bir erkek çocuk on yedi yaşında bir kız çocuğunun elini tutarsa, 35 yaşındaki erkek 17 yaşındaki kızın kocası da olsa şaşmamalıdır,? dedim.
?Merhaba oğul, Fadime nasılsın?? dedim. Koçu biraz sevdim, yürüdüm. İçim ezikti, yüreğimde bir bulantı vardı. Buna rağmen yaprakların arasında konuşmalarına devam eden iki mahlukun cümbüşünden aldığım bir buruk lezzetle, ıslık çalarak kitaplarımın arasına atıldım.
Fadime, neden sonra, odaya ayak parmaklarının ucuna basarak girdi. Kınalı ellerini ovuşturarak:
Yemek hazır, ağa! dedi.
Hiç iştahım yok Fadimecik, sen otur ye, ben yatarken kendim bir şeyler bulur , yerim, dedim.
Varlık, 1934