Sâde-Şiir

İnsan sâde gözleriyle mi bakar?
Diliyle mi konuşur yalnız?
Nedir mesafesi,
Zihinlerimizde iki paralel boyunca uzayıp
Birbirine karışmayan yalnızlıklarımızın?
İnsan… elleriyle mi dokunur yalnız?
İçimizde bitmeyen bir varoluş ağrısı
Görebildik mi?
Gözlerinle ışığın arasında
Parlayıp kaybolan toz zerresindeki yarayı
Şimdi kelimeler düşünsün
Nasıl yüklenip anlatacağını
Bunca kimsesiz ve ağır anlamı…

Hayatın incittiği yerlerimizde,
Kurumuş dere yatağı bir boşluk…
Yolun çoğunu gelip de
Menziline varamadan kalakalmış öyle.
Senin herkesten olan
Yüzünü görüyorum orada.
Kimseyle ve dünyayla açıklanamayan
Atların toynaklarına gücendiği
Erişilmez,
O duru güzelliğinin ortasında.
Sanki bir sağanak başlayacak da
Lotus çiçekleri saçılacak
Tüm dere yataklarına
Onlar ki tüm çirkinlikleri alt edip
Sâde/ce güzelliğine mağlup olacak
Ağlak mayıslardan bilecek belki insanlar.
Onlar ki en doğru zamanlarda bile
Hep yanlış yerlere bakarlar.

Bakıyorum şimdi
Sâde ve sadece…
Hiçbir kitaplığa sığmayan
Bu estetizm manifestosuna.
Gözlerimde bulutunu terk edememiş
Birkaç damlanın nüshası…
Es veriyor gürültü.
Sözsüz sâde müzikler çalınıyor
Dünya ve yalanlarıyla
Çokça cebelleşmiş kulaklarıma…
Uzak dağ başlarında,
Buzul kütleleri altında,
Kendi berraklığında,
Sessizce akan bir nehir…
Yaprak şefkatiyle çiy düşüyor,
Bir kırlangıcın kanadına…
Salamis Adası’nda bir taş,
Yağmurla uyanıp anımsayıveriyor
Bir Euripides tragedyasını…
Hepsinde ve her şeyde işte
Su güzelliğiyle bir sevinç…
Binlerce kederi geçip de
Yüzümü zapteden gülümseyiş…
Sarılacak şeyler keşfediyorum bir bir
Dünyanın karanlığında.
Büyüdükçe büyüyor mavi.
Işıkla düşüyorum.
Bir karıncanın ayağıyla açılan
Kalbimdeki mutlu çukura.