Beni tanımayan bir şehre bıraktım,
Ben olmanın yorgunluğunu.
Hiçbir yere gitmek olmayıp
Bir yerden gitmek olan
Adressiz bir yürüyüş,
Bir şarkıyla sürüklendim oraya.
Ömrüm, cesaretim, heyecanım…
Biraz saçlarım azaldı.
Eskimekten öte,
Birer birer öldü sana baktığım pencereler.
Söylenmemiş birkaç söz,
Bakılıp da koklanmayan çiçekler gibi
Aramızda bir yerlerde çürüyüp gidecek.
Bugüne ben, bir tek kendimi getirebildim.
Belleğim taşımıyor gözlerimin ağır yükünü.
Olmasına oldu dar vakitlerin çocuk telaşı,
Ve insanın insan açmazı…
Kusurlar mı büyüktü incelikler mi?
Doğum lekesi bu anlaşılmaz yanlarımız.
Hiçbir mevsimde solmayan
Dikenli bir tel vardı hep yağmurla aramda.
Islanmak gerekti, susuz kaldım.
Islanmak gerekti, şarkılara daldım.
Güzel şeyler anlatmaya
Bu yüzden okunaksızım.
Bir uzun yol sargısı kaldı dizlerimde,
Sonrası, yanlış anıların ısrar yorgunluğu.
Yurdunuzmuş boylu boyunca
Biten aşkların büyüttüğü
Bu bitmeyen ayrılıklar ormanı.
Bu gökyüzü tanımıyor,
Sesimdeki adın yankısını.
Yalnız beni değil,
İnsanlarını da tanımıyor şehir.
Vermiş midir kahvehanelerdeki bu adamlara,
Güller, küçük kartlar biriktirdikleri bir kuytu?
Oysa herkesin koltuk altında,
Uyuyan mutlulukların şimdi uyanacak umusu.
Oysa çiçeklerin pahalılığından konuşmuyor kimse.
