Narsizm veya özseverlik, kişinin kendisine tapması ve kendisine aşık olması olarak tanımlanan bir terimdir.
Kişisel gelişim uzmanları arasında yaygın bir düşünce vardır;’ kendini sevmeyen başkalarını sevemez’ diye. Gerçekten bu düşüncenin doğruluk payı yok değil. Ben bu düşüncenin yüzde yüz doğru ve hatta çok faydalı bir görüş olduğuna inanıyorum. Bir farkla; bize göre kendisini sevmek narsizm değildir.
Bizim anladığımız manada kendini sevmek; Allah tarafından kendine verilen donanımların farkında olmak ve bunlardan dolayı rabbine şükürle dolmaktır. Gerçekten insan kendini sevmezse başkasını da sevemez.
Kendini sevmek aslında kişinin Rabbinden de razı olması demektir. Yani kişi kendini sevip; kendinden memnun olduğunda ‘Rabbim ben senden ve bana vermiş olduğun her şeyden yani hakkımda buyurmuş olduğun her durumdan razıyım’ demektir. Kendini sevmek bir manada Allah’ı sevmektir. Allah’ı seven Allah’ın da kendisini sevdiğini bilen, her türlü zorlukta tabiri caizse sırtını Rabbine dayayan insan hem güçlü hem de mutlu insandır. Böyle insan başkalarını da sevebilir.
Böyle bir bakış açısına sahip olan insan her şeyden önce mutlu bir insandır. Yani olumlu veya olumsuz her durumda rabbim beni seviyor ve benim için her zaman doğru olanı takdir eder düşüncesiyle mutlu bir hayat sürer ayrıca elindekilere şükrederek sürekli olarak kendini geliştirmenin yol ve yöntemlerini araştırır.
Kendini sevmeyen insan da sürekli olarak bulunduğu şartlardan şikayet halindedir. Devamlı olarak kendine kahreder ve etrafındaki başarılı ve mutlu insanları gözlemleyerek mutsuzluğuna mutsuzluk katar. Aslında bu tip insanlar rabbinden şikayetçidirler. Belki de bilinçli olmayarak rabbim bana verdiğin şeylerden memnun değilim ve bundan dolayı da sürekli bir mutsuzluk hali içindeyim demektedirler.
Rabbimiz “Kulum beni nasıl biliyorsa öyleyim.” demiyor mu? Eğer biz rabbimizin bizi sevdiğini ve bizim için en hayırlı şeyleri dileyeceğini düşünürsek üzülecek bir durumumuz kalmaz ve sürekli bir mutluluk durumu yaşarız.
Böyle bir bakış açısıyla kendimizi seversek o zaman Rabbimizin de bizi seveceğini düşünürüz ve yaşadığımız hayattan büyük oranda haz duyarız. Böylelikle hem kendimizi hem de bütün insanları hatta bütün varlığı severiz ve dünyayı cennete çeviririz.
