Öğrencilik yıllarımızda üzerinde pek düşünmeden ezberlediğimiz zamirler: Ben, sen, o, biz, siz, onlar. Şiir gibi değil mi? Düşündükçe çok derin anlamalar barındırıyorlar.
Öyle bencil insanlar olduk ki; ben ben diye bağırıyoruz. Her işte ve her zaman kendimizi düşünüyoruz. Kendimizden başka bir dünya var mı yok mu?, bizlerden başka derdi ağrısı olan var mı? Farkında bile değiliz. Oysa ‘’Komşusu aç iken; tok yatan bizden değildir.’’ Diyen bir inanç sistemine sahibiz.
Başkalarını düşünmek bir ufuk işidir ve her insanın kolay kolay yapabileceği şeyler değildir. Kendi egosunun tazyikini aşarak insani değerler doğrultusunda hareket etmek babayiğit insanların harcıdır. Aslında diğergamlık geleceğimizin de teminatıdır. Eğitim sistemimizde vurgulamamız gereken değerlerden birisi de diğergamlık olmalıdır.
Diğergamlık kolay olmasa da ne yapıp edip kendi egomuzu aşarak gerektiğinde başkalarını da düşünebilmeliyiz. ‘’Bana dokunmayan yılan bin yaşasın.’’ Mantığı yanlış, sakat bir mantıktır ve bumerang gibi dönüp bize zarar verebilir.
Bencillik hastalığı bizlerin ne derece ufuksuz ve ileriyi görmekten de mahrum olduğumuzu da tescil etmektedir.
Atalarımız ‘’Düşmez kalkmaz bir Allah’’ diye boşuna söylememişler. Bu gün bize dokunmayan yılan, yarın dokunabilir. Bugün rahat içindeki insanların yarın huzuru bozulabilir. En doğrusu evrensel değerlerde buluşmak ve düşeni düştüğü yerden kaldırmak.
Farkına varmamız gereken en önemli ayrıntı bencillik hastalığının toplumsal bir virüs olduğudur. Bencillik, milli ve manevi değerlerimizi de gözden geçirmemizi ve kendi kendimizi sorgulamamızı zorunlu kılan bir hastalıktır.
Geleceğimizin teminatının benden önce senden geçtiğini fark edebilirsek o durumda toplumumuzun kalkınmasını bekleyebiliriz. Yani benden önce sen hatta biz, siz ve onlar diyebilmeliyiz. Zaten biz, siz ve onlar diyebilirsek başkaları da aynı şekilde bizlere aynı şeyleri söyleyecekler, dolayısıyla biz, siz, onlar diyerek dolaylı yoldan ben demiş olacağız.
