MEMURUN ÖLÜMÜ
Güzel bir akşam vaktiydi. Yazı işlerinde memurluk yapan İvan Dimitriç Çerviakov tiyatroda önden ikinci sıradaki bir koltuğa oturmuş, dürbünle “Korneil’in Çanları” adlı oyunu seyrediyordu. Adamın oturuşuna bakılırsa mutluluğun zirvesinde olmalıydı. Derken, ansızın… Hikâyelerde sık sık rastlanır “derken, ansızın” sözüne. Yazarların hakkı var, hayat beklenmedik şeylerle o kadar dolu ki!.. İşte sevimli Çerviakov’un suratı böyle birdenbire buruştu, gözleri kaydı, soluğu daraldı. Dürbününü gözünden indirdi, öne eğildi ve hapşu!!! Aksırmak hiçbir yerde, hiçbir kimseye yasaklanmamıştır. Köylüler de hapşırır, emniyet müdürleri de, hatta müsteşarlar da… Yeryüzünde hapşırmayan insan yok gibidir. Çerviakov hiç utanmadı, mendiliyle ağzını, burnunu sildi; kibar bir insan olduğu için, birilerini rahatsız edip etmediğini anlamak amacıyla çevresine bakındı. İşte o zaman utanılacak bir durum olduğu ortaya çıktı. Tam önünde, birinci sırada oturan yaşlı bir zat başının dazlağını, boynunu mendiliyle çabuk çabuk siliyor, bir yandan da homurdanıyordu. Çerviakov, Ulaştırma Bakanlığı’nda görevli sivil generallerden Brizjalov’u tanımakta gecikmedi.
“Tüh, adamın üstünü kirlettim! Benim amirim değil ama ne fark eder? Bu yaptığım çok ayıp, kendisinden özür dilemeliyim.” diye düşündü. Birkaç kez hafifçe öksürdü, gövdesini biraz ileri verdi, generalin kulağına eğilerek;
– Afedersiniz, beyefendi! diye fısıldadı. İstemeyerek oldu, üzerinize aksırdım.
– Mühim değil, mühim değil…
– Affınıza sığınıyorum, efendim, hoş görün bu hareketimi. Ben… Ben, böyle olmasını istemezdim.
– Oturunuz, lütfen! Rahat bırakın da oyunu izleyelim.
Çerviakov utandı, aptal aptal sırıttı, sahneye bakmaya başladı. Temsili tüm dikkatiyle izliyor ama artık zevk almıyordu. İçini bir kurt kemirmeye başlamıştı. Perde arasında Brizjalov’un yanına sokuldu, yanından şöyle bir yürüdü, çekingenliğini yenerek:
– Efendi, üstünüzü… Şey… Bağışlayın! Oysa ben… Böyle olmasını istemezdim…
General öfkelendi, alt dudağını kemirmeye başladı.
– Yeter artık siz de! Ben onu çoktan unuttum, oysa siz…
Çerviakov generale kuşkuyla bakarak, “Unutmuş! Ama gözleri sinsi sinsi parlıyor, benimle konuşmak bile istemiyor! Hapşırmanın çok doğal bir şey olduğunu söylemeliydim ona. Yoksa kasten tükürdüğümü sanabilir. Şimdi değilse bile sonradan böyle gelir aklına. Oysa hiç istemeden oldu.” diye düşündü. Çerviakov eve gelir gelmez, yaptığı kabalığı karısına anlattı. Ancak karısı, görünüşe bakılırsa, bu işe gereken önemi vermedi. Başlangıçta biraz korktuysa da generalin başka bir bakanlıktan olduğunu öğrenince pek umursamadı.
– Gene de gidip özür dilesen iyi olur, dedi. Toplum içinde nasıl davranılacağını bilmediğini sanabilir.
– Ben de bunun için uğraşıp didindim. Ondan birkaç kez özür diledim ama o çok tuhaf davrandı, beni yatıştıracak tek söz söylemedi. Hoş, konuşacak pek vakti yoktu ya…
Ertesi sabah Çerviakov güzelce tıraş oldu, yeni üniformasını giydi, Brizjalov’u makamında ziyarete gitti. Kabul odasına girince orada toplanan birçok dilek sahibini dinleyen Brizjalov’la karşılaştı. General önce gelenlerle konuşuyor, onların isteklerini dinliyordu. Sıra Çerviakov’a gelince gözlerini ona çevirdi.
– Dün gece Arkadi tiyatrosunda… Eğer anımsamak lütfunda bulunursanız, hapşırmış ve istemeden üstünüzü… şey… özür dilerim, diye konuşmaya başladı. Çerviakov:
– Yine mi siz? Böylesine bir saçmalık görmedim! dedikten sonra başka bir dilek sahibine döndü.
– Siz ne istiyorsunuz?
Çerviakov sarardı, “Benimle konuşmak istemiyor, çok kızdığı belli. Ama yakasını bırakmayacağım, durumumu anlatmalıyım.” diye düşündü.
General son dilek sahibiyle konuşmasını bitirip odasına yöneldiği sırada arkasından yürüdü.
– Beyefendi hazretleri! Siziı rahatsız etmek cüretinde bulunuyorsam, bu, yalnızca içimdeki pişmanlık duygusundan ileri geliyor. Siz de biliyorsunuz ki, efendim, isteyerek yapmadım.
Generalin suratı ağlamaklı bir duruma girdi, elini salladı.
– Siz benimle alay mı ediyorsunuz?
Bunları söyledikten sonra kapının arkasında kayboldu.
Çerviakov eve giderken şöyle düşünüyordu: “Ne alay etmesi? Niçin alay edecekmişim? Koskoca general olmuş ama anlamak istemiyor. Bu duruma göre ben de bir daha bu gösteriş budalası adamdan özür dilemeye gelmem. Canı cehenneme! Kendisine mektup yazarım, olur biter. Yüzünü şeytan görsün!”. Evine giderken düşündükleri böyleydi. Gelgelelim generale bir türlü mektup yazamadı, daha doğrusu iki sözü bir araya getirip istediklerini anlatamadı. Bunun üzerine ertesi gün gene yollara düştü. General soran bakışlarını yüzüne dikince:
– Efendimiz, dün buyurduğunuz gibi kesinlikle sizinle alay etmek gibi bir niyetim yoktu, diye mırıldandı. Aksırırken üstünüzü berbat ettiğim için özür dilemeye gelmiştim. Sizinle alay etmek ne haddime? Bizler de alay etmeye kalkarsak, efendime söyleyeyim, artık insanlar arasında saygı mı kalır?
Suratı mosmor kesilip zangır zangır titreyen general:
– Defol! diye bağırdı.
Korkudan Çerviakov’un beti benzi atmıştı. Ancak “Ne? Ne dediniz?” diye fısıldayabildi. General ayaklarını yere vurarak:
– Yıkıl karşımdan! diye gürledi.
Çerviakov’un karnının içinden sanki bir şeyler koptu. Gözleri bir şey görmeksizin, kulakları hiçbir ses işitmeksizin geri geri dış kapıya doğru gitti, sokağa çıktı, yürüdü… Kurulmuş bir makine gibi evine gelince üniformasını bile çıkarmaksızın kanepenin üzerine uzandı ve oracıkta can verdi.
