TEĞMEN LARE’NİN EVLENMESİ
Teğmen Lare, daha harekâtın başlangıcında, Prusyalılardan iki top almıştı. Generali ona teşekkür etmiş ve bir madalya vermişti.
Cesur, zeki ve fikri icad sahibi olduğu kadar ihtiyatlı da olan bu delikanlıya yüz kişilik bir kuvvet teslim edilmiş ve o da, bu kuvvetle, çekilme hareketi yaparken, bir çok defalar orduyu kurtarmış olan bir keşif kolu teşkil etmişti.
Fakat, düşman kuvvetleri, kabarmış bir deniz gibi, hududun hemen hemen her tarafından memleket içine sarkıyor, hücum ediyorlardı. Bu kuvvetler, biribiri arkasından gelen büyük insan dalgaları gibi idi. Tümeninden ayrılmış olan general Carrel tuğayı, her gün muharebe yaparak mütemadiyen geri çekiliyor ise de, şimdi artık, düşmanın bütün hilelerini bozarak, tahminlerini yanıltarak, askerleri şaşırtarak ve öncüleri öldürmek suretiyle, sanki her tarafta bulunuyormuş gibi taktik kullanan teğmen Lare’nin gayret ve çabukluğu sâyesinde, olduğu yerde tutunabiliyordu.
Bir sabah, general onu çağırttı.
— Teğmen, dedi, eğer yarın güneş doğmadan yardıma yetişemiyecek olursak, mahvolması mukadder bulunan General Lacere’den bir telgraf aldım. Buradan sekiz fersahlık bir mesafede olan Blainville’de bulunuyor. Gece bastırır bastırmaz, bütün yol boyunca kademe kademe yayılacak üç yüz kişilik bir kuvvetle hareket edeceksiniz. Ben sizi iki saat sonra takip edeceğim. Yolu iyice tetkik ediniz. Bir düşman tümeni ile karşılaşmanızdan korkarım.
Havada, sekiz günden beri devam eden dondurucu bir soğuk vardı. Saat ikide kar yağmağa başlamıştı; akşam olunca, her taraf bembeyaz görünüyor ve tipi, en yakın mesafede olan şeyleri bile görmeye mâni oluyordu.
Kıt’a, saat altıda, yola çıkmıştı.
İki adam, kıt’anın üç yüz metre kadar ilerisinden olmak üzere keşif kolu olarak yürüyordu. Sonra, teğmenin bizzat kumanda ettiği on kişilik bir manga geliyor; kuvvetin üst tarafı ise, iki uzun kolon halinde ilerliyordu. (…)
Teğmen:
— Sağ taraf takibedilecek, dedi. Burası Ronfi ormanıdır; şato daha solda bulunmaktadır.
Çok kısa bir müddet sonra, “Dur!” emri verildi. Kıt’a durdu ve yanına sâdece on asker alarak şatoya kadar bir keşif yapmağa çıkan teğmeni beklemeğe başladı.
Teğmenle on asker, ağaçlar altından yavaş yavaş ilerliyorlardı. Birden bire hepsi de hareketsiz bir halde kaldılar. İnsanı korkutan bir sessizlik üzerlerine çöktü. Pek yakınlardan, ormanın sessizliği içinden musiki gibi berrak, ince ve çok ahenkli bir ses geldi. Ses:
— Baba, karlar içinde biribirimizi kaybedeceğiz; Blainville’e kat’iyyen varamıyacağız, diyordu.
Daha kuvvetli ve kalın bir ses cevap veriyordu: — Hiç korkma, kızım, memleketi elimle koymuş gibi tanırım.
Bu sırada, teğmen, bir kaç kelime söyledi ve dört asker, birtakım gölgeleri andırır şekilde, hiç gürültü yapmadan uzaklaştılar.
Birdenbire, gecenin karanlığı içinde bir kadın çığlığı duyuldu. Az sonra, askerler iki esir getirdiler: Bunlar bir ihtiyarla bir kız çocuğu idi. Teğmen, daima alçak sesle, onları sorguya çekti:
— İsminiz?
— Pierre Bernard.
— İşiniz?
— Kont de Ronfi’nin kilercisiyim.
— Bu, kızınız mıdır?
— Evet.
— Ne iş yapar?
— Şatonun çamaşırcısıdır.
— Nereye gidiyorsunuz?
— Kaçıyoruz.
— Neden?
— Bu akşam, bu taraflara on iki Prusyalı asker geldi. Üç bekçiyi kurşuna dizdiler ve bahçevanı da astılar. Ben, küçüğün başına bir şey gelmesinden korktum.
— Nereye gidiyorsunuz?
— Blainville’e.
— Niçin?
— Çünkü, orada bir Fransız ordusu varmış.
— Yolu biliyor musunuz?
— Mükemmel surette.
— Pekâlâ, bizi takibediniz.
Kıt’anın bulunduğu yere dönülmüş ve kıt’a, tarlalar içinden tekrar yürüyüşe başlamıştı. Çok sessiz bir adam olan ihtiyar, teğmenin yanında bulunuyor; kızı ise yanı başında yürüyordu.
Kız, birden bire durdu.
— Çok yoruldum, baba, dedi. Daha fazla yürüyemeyeceğim.
Ve oturdu. Soğuktan titriyor ve nerede ise ölecekmiş gibi görünüyordu. Babası onu taşımak istiyorsa da, bir şey yapamıyordu; çünkü, çok ihtiyar, çok da zayıftı.
Ağlar gibi:
— Teğmenim, dedi, yürüyüşünüze mâni olmayalım. Fransa her şeyden önce gelir. Bizi bırakınız.
Subayın vermiş olduğu emir üzerine bir kaç asker oradan açılmışlar ve biraz sonra, ellerinde kesilmiş dallar olduğu halde geri dönmüşlerdi. Hemen hemen bir dakika içinde bir sedye yapılıvermişti. Bütün kıt’a, teğmenin bulunduğu yere yaklaşmıştı. Teğmen, askerlere hitap ederek:
— Soğuktan ölmek üzere olan bir kadın var, dedi. Bu kadını soğuktan muhafaza için kim kaputunu verebilecek?
Bütün askerler kaputlarını çıkarmışlardı.
— Haydi bakalım, kim taşımak ister?
Bütün kollar bu taşıma işine hazır bir vaziyette bulunuyordu. Sıcak asker kaputuna sarılmış olan genç kız, sedye üzerine yavaşça yatırılmış ve sonra dört kuvvetli omuz üstünde havaya kalkmıştı. Genç kız, köleleri tarafından taşınmakta olan bir Şark kraliçesi gibi, yürüyüşüne daha kuvvetli, daha cesur, daha canlı (…) devam eden kıt’a ortasında gidiyordu.
Bir saat sonra, tekrar duruldu ve herkes, karlar içine yattı. İleride, ova ortasında, iri ve kara bir gölge koşuyordu. Bu gölge, bir yılanı andırır şekilde uzuyor ve efsanevî bir canavar gibi görünüyordu. Sonra, o cisim, birden bire, yuvarlak bir şekil alıyor, sür’atli hamleler yapıyor, duruyor, tekrar hareket ediyordu. Verilen emirler, askerler arasında mırıltı halinde dolaşıyor ve zaman zaman, tok ve madenî bir ses işitiliyordu. Dolaşan cisim, kısa bir müddet sonra ânî surette yaklaştı; geceleyin, yollarını kaybetmiş olan on iki Prusyalı süvarinin birbiri ardından olmak üzere dört nala gelmekte oldukları görüldü. Müthiş bir aydınlık, onlara, karşılarında yere yatmış iki yüz kişinin mevcut olduğunu gösterdi. Karlı havanın derin sessizliği içinde bir yaylım ateş başladı ve on iki Prusyalı suvari, atları ile birlikte yere yıkıldılar.
Uzun müddet beklendi. Sonra, tekrar yürüyüşe devam olundu. Yolda karşılaşılmış olan ihtiyar, kılavuzluk vazifesi görüyordu.
Nihayet, çok uzak bir mesafeden bir ses geldi:
— Kimdir o?
En ileride bulunan asker, parolayı verdi.
Gene bekleniyor ve bu sırada görüşmeler oluyordu. Tipi diniyor; soğuk bir rüzgâr bulutları sürüyor ve açılan gökyüzünde, sayısız yıldızların parıldamakta olduğu görülüyordu. Bir müddet sonra, yıldızların parlaklığı soluklaşıyor ve gökyüzü, doğu tarafından olmak üzere pembeleşiyordu.
Bir kurmay subay, kıt’ayı karşılamağa geldi. Sedye üzerinde taşınmakta olan kimsenin kim olduğunu sorunca, genç kız, kıpırdadı; iri mavi kaputtan iki küçük el dışarıya uzandı; kaybolmuş yıldızlar kadar parlak olan gözler ile pembe bir yüz meydana çıktı ve doğmakta olan bir gün gibi pırıl pırıl bir hal almış olan bu minyon yüz, tatlı bir gülümseme ile cevap verdi:
— Benim, efendim.
Sevinçlerinden deliye dönen askerler, ellerini çırpmışlar ve genç kızı karargâhın merkezî kısmına kadar, muzaffer bir şekilde taşımışlardı. Kısa bir müddet sonra, general Carel gelmişti. Saat dokuzda Prusyalılar taarruza geçiyorlar ve öğle vakti geri çekilmek zorunda kalıyorlardı.
Yorgunluktan bitkin bir halde olan teğmen Lare, akşam vakti bir saman yığını üzerinde uyurken, general tarafından çağırıldığı kendisine bildirildi. Generalin karşısına çıkmak için çadıra giren teğmen, geceleyin yolda rastlamış olduğu ihtiyarın general ile görüştüğünü gördü. İçeri girmesiyle, general onu elinden tuttu ve yabancı adama doğru döndü:
— Azizim kont, dedi, işte, demin bahsetmiş olduğunuz delikanlı. İyi subaylarımdan biridir.
Gülümsedi ve sonra daha hafif bir sesle devam etti:
— Hem de en iyisi.
Daha sonra, şaşkınlaşmış olan teğmene doğru dönerek:
— Kont de Ronfi-Quedissac, dedi.
İhtiyar, genç adamın iki elini tutarak:
— Aziz teğmenim, dedi, siz, kızımın hayatını kurtardınız, size teşekkür etmem için ancak bir çâre vardır… Eğer arzu ederseniz… Bir kaç aya kadar…
Günü gününe, tam bir yıl sonra, Saint-Thomas-d’Aquin kilisesinde, yüzbaşı Lare ile Madmazel Louise-Hortense-Genevieve de Ronfi-Quedissac’ın evlenme merasimleri icra olunuyordu.
Genç kızın altı yüz bin franklık bir drahoması bulunuyor ve o yıl, bu kadar güzel bir gelinin henüz görülmediği herkes tarafından söyleniyordu.
Guy de Maupassant
Tegmen Larenin Evlenmesi-Guy de Maupassant indir.
