Onunla tanıştığımızda daha çocuk denecek yaştaydım, o ise benden oldukça yaşlıydı. Hayatına giren ilk kişi değildim, kuskusuz son kişi de olmayacaktım. Herkes bu beraberlik için yaşımın çok küçük olduğunu düşünüyordu. Aslında böyle bir ilişkide hiçbir zaman yaşınızın uygunluğu söz konusu olmaz…
İlk önceleri bu küçük sırrımı sadece yakın arkadaşlarımla paylaştım. Onunla, sadece gönül eğlendiriyordum. Aileme anlatamazdım. Başlangıçta çok seyrek buluşuyorduk. Daha sonra buluşmalarımızın sayısı arttı. Gönül eğlendirmek demiştim ya, palavra. Hayatımda kapladığı yeri anlamam için, çok zaman geçmesine gerek kalmadı. Evet onu seviyordum. Ama yine de aklımda hep aynı düşünce vardı: “Onun tutsağı değilim ve istediğim zaman terk edebilirim”. Buyurun size ikinci palavra.
Zaman geçtikçe birbirimize bağlandık (palavra üç…) Ben ona bağlandım, simdi geriye bakıyorum da 10 uzun yıl geçti ve kaybeden taraf hep ben oldum. O bana sadece sahte mutluluklar verdi, bense her şeyimi. Herhalde hayatta canımı vereceğim tek o oldu. Onun için kavga ettim, onun yüzünden hastalandım, ama hiç bir zaman yanımdan ayırmadım, ayıramadım…
Nelere yol açtığını biliyor ve görüyordum. Önce onu sevmeyi öğrendim, sonra nefret etmeyi. Beraber olmayı. İstemediğim anlarda bile yanımda olduğunu gördüm. İrademi yerle bir ettiğine, beni kendimle karşı karşıya getirdiğine şahit oldum. Onun yüzünden başkalarını kırdım ve ben daha da fazla kırıldım. İnsanlarla arama girdi. Çoğu zaman arkadaşlarım ondan nefret etti. Hatta bazen ondan, ben bile tiksindim, bedenime ve ruhuma sinen kokusundan. Dudaklarımın her dokunuşunda, ben onun ruhundan çalıyorum, o benim bedenimden. O, her seferinde kendini yeniliyordu, bense gittikçe kötüleşiyordum. Ama bir türlü terk edemedim.
Aslında ondan ayrılmayı bir kaç kez denedim. Hepsinde de dönüşüm bir öncekinden güçlü oldu. Yokluğunda hasretinden kıvrandım. Alışmaya çalıştım ama asla aklımdan atamadım. Uzun ve stresli geceler hep ev sahibim oldu. Tırnaklarımı yedim, yetmedi kuru yemişe başladım. Ayrılık kilo aldırdı. Ve ben hep geri döndüm. Hatta şu an bile yanımda. Ama yine de burada, hepinizin önünde yemin ediyorum:
– Bir gün bırakacağım, sigarayı inşaallah.
