İncinen
Bilir misin
Her sabah suyla kanatılan gözleri?
Ya da akrebin kalbe bir hançer gibi battığı saatleri
Bazılarının güzel zamanları olur,
Bazılarının güzelliğiyle üleşememiş eskiyen zamanları.
Oysa en güzel yerlerimizden ürküyoruz en çok.
En güzel yerimizden vurulmak korkusu…
Ve bu soluksuz boynuz telaşıyla
Dünya, her gergedana biraz Yusuf kuyusu.
Hâlâ çok ıslanan gençlikler oluyor
Yağmuru kendi başına değil
Fırtına içlerinden seçip sevebilmenin bedeli.
Geçse de ıslandıkça ağırlaşan
Bu köpek ölüsü zamanlar,
Terk edilmiş evler en çok
Rüzgar esince belli oluyor.
Önce doğup sonra ölmek kadar kesin
Arada yaşamak kadar meçhul.
İçinde kaybolduğum yalnızlığa
Hayretini ve acısını sığdıramadığım dünya,
Tanıdım titrek alevli gecelerini.
Lambalardan saçılan korkulu aydınlıkların
Kendi camına hapsolan karanlık lekesini.
Ateş yağmurlarıyla geceye rehin şehirlerde
Bir yarısı yerle salınan
Bir yarısına ordular dayanan,
Dünyanın evlere düşman tuhaflıklarında
Bizi kurt ayinleriyle kuşatan uğultu…
Sabahlar, kuş seslerinden geçip
Devrilen ağaç gövdeleriyle soldu.
Uğruna yaşadığım şeyler öldükçe
İncinen hep çocuklar oldu.
Mehmet Uçungan
