NE YAPMALIYIM?
Anne babalardan (özellikle annelerden) sıklıkla çocuklarının istedikleri başarıyı elde edemediğine dair mesajlar alıyorum. Endişe içerisinde bir çözüm yolu arıyorlar ve ne yapacaklarını öğrenmek istiyorlar.
Öncelikle, kendinize “Başarıyı kim istiyor?” diye sormalısınız. Çocuğunuz sizden farklı bir insan ve başarmayı önce onun istemesi lazım. Çocuklarımız bu dünyaya bizim hayallerimizi gerçekleştirmek ve isteklerimizi yerine getirmek üzere gelmiyorlar.
Bizler anne, baba ya da eğitimciler olarak sadece çocukların kendilerini tanımalarına, harekete geçmelerine, içlerindeki cevheri keşfetmelerine yardımcı olabilir, onları zorluklarla başa çıkma konusunda cesaretlendirebiliriz. Onlar yerine hayal kuramayız.
İçlerindeki cevheri işleyip nadide bir mücevhere dönüştürecek olan, çocukların kendisidir. Biz bu süreçte yardıma ihtiyaç duyduklarında yanlarında olduğumuzu hissettirmeliyiz. Pes ettiklerinde cesaret, yanlış yaptıklarında güven vermeliyiz.
Başaracak olan onlar.
Çocukların kendi hızlarında gelişmelerine saygı göstermeliyiz. Dr. Bahar Eriş’in harika bir şekilde ifade ettiği gibi:
“Her çocuk kendi hızında ilerler. Lütfen arkadan ittirmeyiniz.”
Aksi halde yapmaya çalışırken yıkmak, onarmak isterken bozmak kaçınılmaz olabilir.
Elbette, anne babalar ve öğretmenler çocukların sağlıklı gelişimleri için kılavuzluk edebilir, örnek olabilir ve yol gösterebilir. Ancak o yolu yürümesi gereken çocuğun kendisidir. Yaptığı/yapacağı şeylerle kendine şekil verecek olan çocuktur. Biz ona ihtiyacı olan araçları verelim.
