Fazıl Hüsnü Dağlarca (1914-2008)

Şiire hece ölçüsüyle başlamış, serbest nazımla hemen her konuda eser vermiş usta bir şairdir.

İlk şiirlerinde Necip Fazıl Kıskürek’in etkisinde kalmıştır.

Sonraları kendi çizgisini bulmuştur. Çocuk ve Allah, Daha adlı kitaplarıyla bu çizgiye ulaşmıştır.

Bilinçaltına yönelmiş, şiirimize yeni ürperişler getirmiştir.

Fazıl Hüsnü’nün şiirlerinde daima bir yenilik görülür.

Bireysel tutkularla toplumsal gerçekleri bol mecazlarla, hayaller ve simgelerle ortaya koyar.

Şiirleri genellikle epik-dramatik, lirik-didaktik ve toplumsal gerçeklik çerçevesindedir.

Fazıl Hüsnü için sanat, hem içinde bulunulan zamanı, hem de gidilmesi gereken yönü işaret etmelidir.

Şiirlerinde mağara devri insanından modern çağın insanına kadar, insanoğlunun iç ve dış dünyasını, yurt ve dünya insanını çok değişik yönleriyle ele almıştır.

Onun şiiri sezgi ve us olmak üzere iki dönemde incelenebilir. Sezgi döneminde kendine özgü bir şiir dili ve üslubu oluşturmaya çalışmış, us döneminde ise Türkçe tutkusu dikkati çeker. Türkçem benim ses bayrağım, demiştir. Us döneminde dilin sadeleştirilmesi çabalarına katılmıştır ve evrensel temalara yer vermiştir.

1970 sonrasında çoğunlukla çocuk şiirleri yazmıştır.

Cumhuriyet döneminin en verimli, en çok eser veren şairidir.

Eserleri:

Şiir: