ZİYA OSMAN SABA (1910-1957)
Ziya Osman, Cumhuriyet dönemi Türk şairlerindendir. Yazmaya Galatasaray Lisesinde okurken başladı. İlk şiirini Ziya imzasıyla Servet-i Fünun’da yayımladı. Daha sonra Ziya Osman imzasını kullandı. Kendisi gibi Servet-i Fünun’a yazan genç sanatkarlarla tanışıp onlara katıldı. Altı arkadaşı ile Yedi Meşale adlı şiir kitabını çıkardı. (1928) ve bundan sonra Yedi Meşaleciler olarak tanındılar.
Yusuf Ziya Ortaç’ın idaresinde çıkan Meşale dergisinde sekiz şiiri yayımlandı. Önceleri hece ile 1940’lı yıllardan sonra daha çok serbest (vezinsiz) yazmaya başlayan Ziya Osman; İçtihat, Varlık, Ağaç, Yücel, Servet-i Fünun dergilerinde yazmış, Yedi Meşaleciler arasında şiire bağlılığını devam ettiren tek sanatçı olmuştur.
Şiirlerinde daima sıcak ve küçük mutluluklar, sade duygular üzerinde duran şairin sevdiği temalar çocukluk özlemi, ev ve aile sevgisi, yoksullara, zavallılara acıma, kadere boyun eğiştir.
Hırs taşımaz. Münasebetlerinde son derece yumuşaktır. Mizacı tamamen şiirlerine sinmiştir. Büyük, parlak, gösterişli konu ve ifadelerden kaçınır. Hayatı sevmiştir. Daima iyi ve güzel şeyleri görmüş ve bu aydınlığı şiirlerine yansıtmıştır.
Baudelarie’e büyük ölçüde bağlanmış, bu sembolist Fransız şairinin üzerindeki tesiri uzun sürmüştür. Heceden durakları kaldırmayı denemiş, yaşayan Türkçeyi pürüzsüz kullanmıştır.
Evine çocuklarına bağlı iyi bir eş, örnek bir baba olan Cahit Sıtkı Tarancı ile olan bozulmaz samimi dostlukları meşhurdur ve daima birlikte anılırlar. Üzerinde Cahit Sıtkı’nın da tesiri vardır. Hikayeleri de şiirlerindeki temalar üzerine yazılmıştır. Söyleyişte de bir fark yoktur.
Eserleri:
Şiir:
Sebil ve Güvercinler (1943)
Geçen Zaman ( 1947)
Nefes Almak (1957)
Öykü:
Mesut İnsanlar Fotoğrafhanesi (1952)
Değişen İstanbul (1959)
