Gazel 1
Âşık olanın ışk odından nişan gerek
Bağrı kebâb gözlerinün yaşı kan gerek
Yâri diyen gerek kim ola gayrden berî
Cânânı isdeyen kişiye terk-i cân gerek
Cevre kıla tahammül iden yârı ârzû
Sabr ide hâra her kim ana gül-sitân gerek
Şem’-i safâdur ol sanem ana irişmeğe
Pervâne bigi yanmağa tâb u tüvan gerek
Sinün yüzün görene ne hâcet likâ-yı hûr
Kapunda yir bulana ne bâğ-ı cinan gerek
Gonce lebünden isder idüm söz açam velî
Ol râz-ı nâzüki bilürem kim nihan gerek
Anunçün Ahmedî heves ider lebüne kim
Dil-hastedür ana şeker-i nâr-dan gerek
Gazel 2
Bir nefes vaslun-ıçun iki cihânı satmışam
Satun almahlıga ışkuñı bu cânı satmışam
İşigün topragına yüz sürmege irem diyü
Gerçi az kıymetdür ol bâg-ı cinânı satmışam
Gerçi yohdur mâl u mülküm tapuña lâyık velî
Kapuñuñ kullıgına genc-i maânî satmışam
Çün gerekmez âşık olan kişide nâm u nişân
Ben bu baht-ıçun besi nâm u nişânı satmışam
Ad u san-durur kişiye ışk yolında hicâb
Bu hicâbuñ define çoh adu sanı satmışam
Çün cihân fânidür anda hân ü mân nice direm
Ben ki bir câm-ı meye var hân ü mânı satmışam
Işk bâzârında kim anda fenâdur alınan
Ahmedî bigi niçe cân râyigânı satmışam
Gazel 3
Bir fitne saldı memleket-i câna beñlerüñ
Ki itdi hezâr âkılı dîvâne beñlerüñ
Kayd eyledi göñül kuşını dâm-ı canbere
Gül üzre müşgden saçalı dâne beñlerüñ
Hoş irdi saçlaruñ zulumâtını kat idüp
Şöyle ki Hızr çeşme-i hayvâna beñlerüñ
Şîrînlig-ile sürmege ömrini cân bigi
Tûti-sıfat konar şeker-istâna beñlerüñ
Yâkût dudaguñ bulalı ki_oldı câna kût
Biñ tacne urdı lal-i Bedahşâna beñlerüñ
Zülfüñ bigi göñül aluban dutamaz karâr
D iler ki Türk-i tâzi ide îmâne beñlerüñ
Şâhâne Ahmedî ki gedâ bigi cânları
Işkuña çâker eyledi şâh-âne beñlerüñ
Gazel 4
Mestâne gözlerüñ ki cihânı harâb ider
Halkı yahıban oda cigerler kebâb ider
Yüzüñe zühre-y-ile güneş oldı müşterî
Ayı ki naksı var arada kim hisâb ider
Zülfüñi müşg rengi yüzüñ tâbıdur iden
Her nesneyi siyah ki ider âfitâb ider
Merdümlik idiben oduma su saçar gözüm
Yaşı çog olsun ol baña çoh feth-i bâb ider
Bûse didüm lebüñe dutar dürr-i lal-ile
Şîrîn-süvâle hoş-ter ü şîrîn-cevâb ider
Şavk-ıla yüzüñüñ giceler taña kalmışam
Şöyle ki şemsanma gözümi ki hwâb ider
Çün Ahmedî añar lebüñi sözinüñ odı
Gerçi ki teng-kâfiyedür lali âb ider
Gazel 5
Tâ ışkuñı şehâ varak-ı câne yazmışam
Levhi göñülde aduñı cânâne yazmışam
Sen hîç sormaduñ beni şîrîn budur ki ben
Şekker-lebüñe cânumı şükr-âne yazmışam
Göñlüm evini ışkuñ-ıçun dutmışam makâm
Genc-i nihânı gör ki ne vîrâne yazmışam
Hayretdeyem ki dudaguña lal dimişem
Hacletdeyem ki dişüñi dür-dâne yazmışam
Bir kez cemâlüñe nazar idem didüm şehâ
Mûsâ bigi tecelli odına yane yazmışam
Susalıgumda lalüñi zikr eyledi dilüm
Âb-ı Hayâta Hızr bigi kane yazmışam
Yüzüñ sıfatın Ahmedi imlâ ideliden
Gör kim ne hûb vech-ile dîvâne yazmışam
Gazel 6
Ne fettân gözlerün vardur ki kasd eyledi îmâna
Deler cigerleri gamzen girer nâ-hal yire kana
Güle gider iken bülbül yanagun alını görse
Olur âşüfte la’lünden ki azm itmez gülistâna
Eger kim câm-i sagrakdan içerse cür’ayı âşık
Olur imiş harâbâtî ne lâzım ana mey-hâne
N’ola cellâd ise gamzen esirgemez mi insânı
Esirger görücek kâfir garîblıkda müselmâna
Budur Ahmedî’nün âhı yidi göge çıkar vâhı
Sakın ey hûblarun şâhı çıkam gidem Karamân’a
Gazel 7
Didüm yâra ki dudağunı emsem
Didi dervîşe la’l olur mı em-sem
Didüm kim dökmesün kanumı gamzen
Didi kanun döker cânun alur hem
Didüm ağzun ne güherdür bilinmez
Didi cân râzıdur va’llâhu a’lem
Perîşânam didüm zülfüne didi
Perîşânlık degül sevdâyiye kem
Didüm kim nesh ide mi hüsnüni hat
Didi nesh olmaz âyet k’ola muhkem
Didüm ağzun ile yüzün ne durur
Didi şorgör şekerle gül durur hem
Didüm zülfün neçün hamdur didi kim
‘Aceb midür benefşe kim ola ham
Didüm kim hem-dem olsan Ahmedî’ye
Didi yitmez mi derdüm ana hem-dem
Gazel 8
Bu ne yüzdür bu ne gözdür bu ne zülf ü bu ne bâlâ
Biri lâle biri nergis biri sünbül biri Tûbâ
Göñül ol çeşm ü zülf ü ol had ü hâle viren olur
Kimi magbûn kimi mecnûn kimi vâlih kimi şeydâ
Yañaguñ u dudaguñ u tenüñle sûretüñ olmış
Biri rengîn biri şîrîn biri nâzük biri ranâ
Degül ol zülf ü pîşâni vü ol ruh-sâr u leb misli
Şeb-i tire meh-i tâbân gül-i sûrî mey-i hamra
Saçuñuñ çîn pîçine gözüñüñ sihr ü âline
Mukayyed zâhid ü âbid muhayyer zîrek ü dânâ
Letâfetde leb ü dendânuñ u alnuñ yüzüñ olmış
Biri kevser biri necm ü biri nur u biri tâhâ
Firâkuñda anâ vü fikr ü âb u âteşe olmış
Tenüm menzil başum mesken gözüm menba içüm me’vâ
Baña irmez renc ü mihnetde saña irmez şekl ü sûretde
Eger Mecnûn eger Vâmık eger Leylî v’eger Azrâ
Uş olmış cânum u ömrüm yüregüm ü gözüm sensüz
Biri bâd u biri hâk ü biri dûzah biri deryâ
Düşürdi uş dil ü cân u ten-ile akluma binüm
Yüzüñ hayret kaşuñ fitne gözün işve saçuñ sevdâ
Hevâ vü mihr ü ışk u derdüñe düşdi vü vasfuñda
Düzer üş Ahmedî hoş nazm u nesr ü defter ü inşâ
Gazel 9
Gel gel ki senden ayru bu ayşuñ safâsı yoh
Hoş görelüm bu ömri ki dehrüñ vefâsı yoh
Bir dem bu ömr dâdını zevk- ila virelüm
Elden gelür-iken ki cihânuñ bekâsı yoh
Yigrek-durur hezâr riyâ ehli sûfiden
Bir sâfi ışk eri kim işinde riyası yoh
Ol yâr vaslını kıluram dâyimâ heves
Dünyîde göñlümüñ dahı ayruk hevesi yoh
Sabr eyle ışk derdine çâre diler-iseñ
Ki ol derde sabrdur ayruh devâsı yoh
Işkuñ yolunda menzile nicesi iriser
Ol kim belâ vü mihnete sabr u rızâsı yoh
Her kim bu yolda varlıgını terk eyleye
Bir ömri câvidân bula ki anuñ fenâsı yoh
Ma’şûka vaslını dileyen cevre sabr ide
Dünyîde râhat ola mı ki anuñ anâsı yoh
Çoh hasta-dil esîrî var ol câdû gözlerüñ
İllâ ki Ahmedî bigi bir mübtelâsı yoh
Gazel 10
Salalı ‘anberîn zülfün gül üzre tâze reyhânı
Perîşân gönlüm ol dâmun olubdur zâr u hayrânı
Seher yüzün safâsından dem urdı ol safâdandur
Cihân u cân kamu Rûşen zihî envâr-ı Rahmânî
Gözün kanumı içdükçe sana efzûn olur mihrüm
Ne efsûnlar kılur görgil sen ol câdû-yı fettânı
Senün zülfün kemendinde gönül cân kurtaram sanur
Ne olmaz fikre düşmişdür gör âhir bu perîşânı
Saçun sevdâsıla binüm karanu gicemün hâli
Mutavveldür ü bes müşkil nice şerh ideyim anı
Nitekim şem’-i hicründe od ile su içindeyim
‘Aceb subha nite iltem bu gice ben bu buhrânı
görenler Ahmedî yaşın idicek nevha hicründe
Ne Nûh’ı zikr eylerler dahı ne mevc-i tûfânı
