Aşağıdaki cümlelerde geçen fiillerin öznesine göre çatısını bulunuz.
100. doğum gününde bu sayfada yazdık ya, ben Dağlarca’nın yüz yaşını göreceğine hakikaten inanmıştım.
Ziyaretine gidişlerimizde bu inancım koyulaşırdı.
Bunu niçin bu kadar çok istiyordum?
Edebiyatımızın yeni zamanlarında onun Dede Korkut gibi bir yeri olduğunu düşünüyordum
Dağlarca’nın ömrü vefa etmedi, 94’ünde veda etti.
Son yıllarındaki şiirleri çocukça bir dili konuşuyordu.
İnsan, yaşlılığında çocuklaşırmış, beden küçülüp güçsüzleşirken, ruh ve gönül de çocukça duygulara, saflığa erermiş.
Fakat bana başkaca gelirdi çocukça söyleyişi.
Hep bir çocuk yanı vardı ve bunu korumayı bilmişti.
Bir yandan da çocuklarla arkadaşlığını kesmiyor, uzaktan uzağa gözetiyordu onları.
İstanbul birkaç günceğiz soğuyuverdi ya, kendimi kıştan şikâyet eder buldum.
Kar yağışı bile eski romantizmini kaybeder sizin için.
Kış mevsiminin uzun gecelerinde iki düşmanla, açlık ve soğukla, mücadele etmek mecburiyetindeki yoksulların dramına kederlenir.
Evde soğuğun zehri ciğerlerine işlemiş çocukları ekmek ve kömür bekleyen gündelikçinin vaziyetine acır.
İstanbul şehrinde, asfalt yollarda, taş döşeli kaldırımlarda yürüyor.
Paltolara, boyun atkılarına, şapkalara sarınıp çıkıyoruz sokağa.
Ne var ki şehirde hayat hep böyle akmıyor.
Daha ilk soğuklarda sokağın sillesini yemiş, moraran ellerini trafikteki bir halk otobüsünün egzoz borusunda ısıtmaya kalkan çocuk, kışın korkularını duyuruyor.
Medeniyete dair iddialarımızı çöpe atıyor ve bize, hayatın bütün lezzetlerini acılaştırıyor.
Ateş yakıyor, battaniyelere sarılıyor, soğuklara direniyorlar.
Şehre kar yağdığında, bütün akranları sokakta çığlık çığlığa kartopu oynayıp kayarken, acaba bir mülteci çocuk, bir sokak çocuğu ne yapar?
Onların da sevinçle oyunlara koyulduğunu görüyor musunuz?
Yoksa karalara bile öfkeyle mi bakıyorlar?
Karakış bastırıyor. Korkarım yine üşüyecekler, çok üşüyecekler.
Sokaklarında çocukların titrediği memlekete medeni denebilir mi?
