Dini-tasavvufî Türk Halk edebiyatının en büyük şairi kabul edilir.
Eskişehir’e bağlı Sarıköy’de yaşamıştır.
Çiftçilikle uğraşmış, Taptuk Emre’nin talebesi olmuş, onun dergahında yetişmiştir.
Şiirlerinden anlaşıldığı kadarıyla iyi bir eğitim almış, Arapça ve Farsça’nın yanında İslami bilimleri de öğrenmiştir.
Yunus Emre şiirlerinde hem aruz hem de ölçüsünü kullanmıştır.
İlahi, nutuk ve nefeslerinin yanında divan şiiri tarzında yazılmış gazel ve mesnevileri de vardır.
Şiirlerinde kullandığı dil, sade, akıcı ve pürüzsüzdür.
Sehl-i mümteni denen, görünüşte kolay fakat söylenişi zor şiir örneklerinin edebiyatımızdaki önde gelen usta sanatçılarındandır.
Yunus Emre, şiir dilini halkın kullandığı kelime, deyim ve kavramlarla zenginleştirerek, şiirlerinin tarafından benimsenmesini sağlamıştır.
Tasavvufî anlayışı sade bir söyleyişle halka sevdirmiş, en soyut düşünceleri bile ustalıkla anlatmıştır.
Şiirlerine samimi ve coşkulu bir söyleyiş hakimdir.
Mutasavvıf bir şairdir.
İlahi türünün Türk edebiyatındaki en önemli temsilcisidir.
Şiirlerinin merkezinde Allah aşkı ve hoşgörü vardır.
Anadolu’nun Türkleşmesi ve Müslümanlaşmasına büyük katkıları olmuştur.
Şiirleri Divanı’nda toplanmıştır. Divan’daki şiirler tasavvufi şiirlerdir.
Yunus Emre’nin sanatçı yanını ortaya koyduğu eseridir.
Divan, genelde ilahi tarzında yazılmış şiirlerden oluşur.
Yunus’un şiirleri, aşkın ön planda yer aldığı bir tasavvuf anlayışını işlemiştir.
Lirizm yanı ağır basan, heyecan yönünden etkileyicidir.
Divan’da münacat, naat, şathiye, miraciye gibi nazım türleri de vardır.
risaletün nushiyye
Risaletü’n Nushiyye adlı didaktik bir mesnevisi vardır. 573 beyitten oluşan bu eserde tasavvufun ilkeleri anlatılmış, halkı İslam dininin kurallarına uymaya ve İslam ahlakına yönelmeye teşvik etmiştir. 1307 yılında yazılmıştır. “mefâ’îlün mefâ’îlün fe’ûlün” vezniyle yazılmıştır.
